ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΠΛΕΚΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΒΕΛΟΝΑΚΙ της ΣΕΒΗ ΤΗΛΙΑΚΟΥ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Τα όνειρα τα πλέκεις με το βελονάκι! Ένας τίτλος που αρχικά ξαφνιάζει και προσωπικά με έκανε να γυρίσω πίσω σε άλλες εποχές, τότε που ακόμα οι γυναίκες έπλεκαν πράγματι τα όνειρα αλλά και τις πίκρες, τις χαρές και τις λύπες, τις προσδοκίες και συχνά την οργή τους, πόντο-πόντο με το βελονάκι τους, χρησιμοποιώντας το κουβάρι τους για να πλέξουν το δικότ ους μίτο της Αριάδνης, τον  μίτο της επιβίωσής τους. Τότε που οι γυναίκες μύριζαν λεβάντα και βασιλικό, ζεστό ψωμί, αλισίβα κι αγάπη.

Με αυτά στο νου άρχισα να διαβάζω το βιβλίο της Σέβης Τηλιακού και σιγά-σιγά κατάλαβα ότι και η ίδια η Σέβη όλα αυτά τα χρόνια έπλεκε με το κουβάρι των ονείρων της το δικό της εργόχειρο. Ότι η ωθητική δύναμη που την ανάγκασε να γράψει αυτό το μυθιστόρημα είναι η αγωνία της να αναδείξει τις βαθύτερες συγκινησιακές αφετηρίες αλλά και οι αξίες των ανθρώπων μιας περασμένης εποχής, την οποία αναπολεί και μας τη συστήνει με έναν δικό της, ιδιαίτερο τρόπο.

Λένε πως κάθε συγγραφέας έχει ένα προσωπικό του κώδικα να επικοινωνεί με ένα συγκεκριμένο θέμα, να το προσεγγίζει και χρησιμοποιώντας το να το αναδεικνύει σε λογοτεχνικό έργο. Στην περίπτωση της Σέβης Τηλιακού ο τρόπος που επιλέγει η συγγραφέας, για να δημιουργήσει το έργο της είναι αναμφίβολα η αμεσότητα  που χρησιμοποιεί, πλεγμένη σε μια τέλεια ισορροπία με το συναίσθημα που άλλοτε απογειώνεται σε ένα  συναισθηματικό κρεσέντο κι άλλοτε προσγειώνεται στην πραγματικότητα με φράσεις τσεκουράτες και ευθύβολες, αρπάζοντας κυριολεκτικά το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Η συγγραφέας έψαχνε αλήθειες να φέρει στο φως, από εκείνες τις αλήθειες που μορφοποιούν μέσα μας κάθε φορά τη γνώση και μας επιτρέπουν να βελτιώσουμε την προσωπική και αισθητική μας ποιότητα. Γνώριμο άλλωστε το παιχνίδι αυτό για τη Σέβη αφού το ίδιο έκανε και μέσω των τραγουδιών της. Ίσως κι αυτή η χαρακτηριστική ταχύτητα που έχει το κείμενο και ο μουσικός του ρυθμός, να είναι το αποτέλεσμα  αυτής της επαφής της δημιουργού με τον στίχο, μια ταχύτητα που το κάνει να ‘τρέχει’ έτσι ώστε η εξέλιξη του να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να μην τον κουράζει καθόλου και ταυτόχρονα με δυο λιτές κουβέντες να του περνά τα πιο καίρια μηνύματα.

Και καθώς η τέχνη είναι μία, ανεξάρτητα από τον τρόπο που επιλέγει ο εκάστοτε δημιουργός να την αναπτύξει κάθε φορά και να πορευτεί μέσα στους δρόμους της, η Σέβη υπογράφει ένα κείμενο  που διατηρεί την ίδια αμεσότητα που είχαν και οι στίχοι της όταν έγραφε τραγούδια. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί διαθέτει ένα μέτρο που δεν την  κάνει ούτε υπερβολική, ούτε ανιαρή, ούτε ψεύτικη ούτε υπερφίαλη. Είναι μια γλώσσα ρέουσα, φυσική, όταν  χρειάζεται τσεκουράτη αλλά πάντα ειλικρινής, μια και οι διαφορετικοί χαρακτήρες των ηρώων της εκφράζουν κάθε φορά τις δικές τους εμπειρίες, τα δικά τους όνειρα. Είναι μια γλώσσα λιτή, με δυναμική ωστόσο εκφορά, γεμάτη αισθητικούς συμβολισμούς. Με την προφορικότητα ως κύριο χαρακτηριστικό του λόγου της η Σέβη διαλέγει τη πρωτοπρόσωπη αφήγηση και την μετατρέπει σε ένα ευαίσθητο ακροβατισμό συναισθημάτων που ισορροπούν απόλυτα, ζωντανεύοντας σαγηνευτικά δυο ολόκληρους κόσμους.
Πρόκειται ουσιαστικά για δύο παράλληλες ιστορίες που μας δίνουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε όλες τις διακυμάνσεις της γυναικείας φύσης και τη διαχρονικότητά τους καθώς το μυθιστόρημα κινείται με ευκολία ανάμεσα σε δυο κεντρικούς άξονες. Από τη μια έχουμε την ιστορία της Μελίνας, της νεαρής γυναίκας που επιλέγει να φύγει από την έως εκείνη τη στιγμή ζωή της, για να μπορέσει να επαναπροσδιορίσει τα δεδομένα της και από την άλλη την ιστορία δύο γυναικών, της μητέρας της και της Βαλασίας που η μοίρα τις χώρισε για εξήντα ολόκληρα χρόνια για να τις φέρει κοντά σε ένα τυχαίο γύρισμά της.

Με κινηματογραφικό τρόπο η Σέβη Τηλιακού στήνει το σκηνικό της ιστορίας της στη μεταπολεμική Ρόδο και ξεναγεί τον αναγνώστη στα μονοπάτια των αναμνήσεων που το νησί της έχει δωρίσει. Η Ρόδος κυριαρχεί σε όλο το μυθιστόρημα. Κυριαρχεί ως μνήμη, ως θάλασσα, ως τοπίο, ως έθιμα, ως Ιστορία. Στοιχεία βιωματικά που έχουν διαποτίσει την ίδια τη συγγραφέα και γι’ αυτό το λόγο τα χρησιμοποιεί, γίνονται ένας απαραίτητος οδηγός για τον αναγνώστη που θα τον ωθήσει να καταλάβει την περίοδο στην οποία αναφέρεται το βιβλίο και να δικαιολογήσει τελικά τις ανθρώπινες συμπεριφορές, γνωρίζοντας  τη νοοτροπία και τα ήθη της ελληνικής νησιωτικής επαρχίας. Σχηματικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι η συγγραφέας εμβαθύνει στην προσωπική ιστορία τριών ανθρώπων και τοποθετώντας τη σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον γράφει ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις και την αντοχή τους στο χρόνο.

Το βιβλίο όμως πέρα από την ιστορία τη βασική που σαν αρχιτεκτονικός σκελετός στηρίζει το κείμενο περιέχει πολλαπλά επίπεδα τα οποία καλείται να ανακαλύψει ο αναγνώστης Έτσι λοιπόν σε δεύτερο επίπεδο η Σέβη Τηλιακού δημιουργεί έναν μικρόκοσμο δικό της, έναν κόσμο καμωμένο από αξίες που δοκιμάζονται σκληρά, επιλέγοντας το μέτρο της ηθικής ως τον προσωπικό της κώδικα επικοινωνίας με τον αναγνώστη της.
Η Σέβη αγωνιά να καταδείξει σε όλους τους αναγνώστες της ότι η δύναμη της ανθρώπινης υπόστασης έγκειται σε ελάχιστα πράγματα, σε έννοιες και αξίες που τείνουν να χαθούν στη σημερινή εποχή, αν δεν έχουν κιόλας χαθεί, έννοιες όπως αξιοπρέπεια, αλήθεια, αγάπη, συνοδοιπορία όνειρο, ελπίδα. Έννοιες που στροβιλίζονται μέσα στο κείμενο, παρασύροντας στη δίνη τους τη σκέψη του αναγνώστη, για να την επανατοποθετήσουν μέσα στην πραγματικότητα. Αλλά και έννοιες όπως εξουσία, έρωτας, αφοσίωση, διάψευση. 

Όλα αυτά  συνθέτουν την κοσμοθεωρία αυτού του μικρόκοσμου. Και κυρίως η μοναξιά. Μια μοναξιά που βιώνεται σε όλες τις ηλικίες χωρίς καμιά διάκριση και που σκηνοθετεί τα βήματα του έργου. Οι γυναίκες της ιστορίας δοκιμάζονται σε όλη τους τη ζωή από τη μοναξιά που καιροφυλαχτεί στις σύγχρονες κοινωνίες. Και τις αναγκάζει να αλλάξουν δραματικά. Η λαγνεία της Βαλασίας για εξουσία, η ανάγκη της Λουκίας για επιστροφή στη γνώριμη ζεστασιά του παρελθόντος, η φυγή της Μελίνας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα ανθρώπων που από φόβο μην μείνουν τελικά εντελώς μόνοι μεταβάλλουν αυτοβούλως τον εαυτό τους,  αφού και οι δύο υποδύονται έναν ρόλο που θεωρούν ότι τις προστατεύει από ό,τι τελικά περισσότερο φοβούνται στη ζωή τους, να μείνουν μόνες τους!

Το βιβλίο όμως μετατρέπεται συνειδητά σε έναν ύμνο για την ανθρώπινη συνοδοιπορία και φιλία. Με αφορμή την επανασύνδεση των δύο γυναικών μετά από τόσα πολλά χρόνια, η Σέβη προχωρά σε μια ανατομία της ανθρώπινης φιλίας και των προσωπείων που οι άνθρωποι φορούν για να την κρατήσουν ή απλώς να την διεκδικήσουν. Η φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ανόμοιους ανθρώπους και που τελικά κατορθώνει να επαναπροσδιορίζει τις ανθρώπινες διαστάσεις τους γίνεται ο μεγαλύτερος λόγος ύπαρξης αυτού του βιβλίου αλλά η Σέβη στέκεται με την ίδια τρυφερή ματιά στην αξία του έρωτα. Και σ’ αυτό το σημείο αξίζει να σταθεί ο αναγνώστης και να θαυμάσει τον τρόπο με τον οποίο η συγγραφέας προσεγγίζει το θέμα του έρωτα χωρίς να εκχυδαΐζει το λόγο της. Ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής, ο λόγος για τον οποίο κινούνται τα νήματα στη ζωή της Μελίνας, ο ρυθμιστής κατά κάποιον τρόπο όλων των ανατροπών. 

Το μέλλον διεκδικεί από το παρόν και το παρελθόν την αλυσίδα των αξιών και των συναισθημάτων σε ένα ατέρμονο ταξίδι μέσα στο βιβλίο. Η Σέβη Τηλιακού χρησιμοποιεί το καμβά των ηρώων της για να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο της δικής της εκφραστικής μέσα από ένα παιχνίδι εναλλασσόμενων εικόνων που με γεωμετρική ακρίβεια χωρίζουν το κείμενο. Παράλληλα τοποθετεί το παρελθόν ως συνδετικό αρμό της πλοκής της. Οι ήρωές της αναπτύσσονται δυναμικά τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Στόχος της Σέβης μοιάζει να είναι η χάραξη νέων δρόμων στη ζωή, η ανάγκη να δρομολογηθεί μια νέα πορεία, στο τέλος της οποίας θα έρθει η κάθαρση και ταυτόχρονα η προσωπική  λύτρωση των ηρώων, η απαλλαγή από τα φορτία και τις σκιές του παρελθόντος.

Πέρα από το ηθογραφικό στοιχείο της ιστορίας σημαντικοί είναι οι συμβολισμοί που η συγγραφέας χρησιμοποιεί για να παρουσιάσει το έργο της. Χαρακτηριστικός ο μαντρότοιχος που χωρίζει και ταυτόχρονα ενώνει τις δύο φίλες στην παιδική τους ηλικία και που τελικά κρύβει ένα τεράστιο μυστικό, την ανατροπή που θα δικαιολογήσει απόλυτα τις συμπεριφορές τους.Είναι χαρακτηριστικό ότι το μυθιστόρημα γράφεται για να εξυπηρετήσει κάποιους στόχους. Ένας από αυτούς είναι να ακτινοσκοπήσει την πραγματικότητα για να την καταδείξει και σαφώς να την ακυρώσει. Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα η Σέβη ακτινοσκοπεί τη γυναικεία πραγματικότητα. Η γυναίκα σύμβολο,  μάνα, ερωμένη, φίλη, η γυναίκα θύμα μιας εποχής, η γυναίκα που ζυμώνεται με την κατεστημένη κάθε εποχής τάξη πραγμάτων, η γυναίκα δυνάστης, η γυναίκα που προσπαθεί, επαναστατεί  και τελικά εκείνη ορίζει τη μοίρα της.

Το βιβλίο μας παραθέτει με έναν αρμονικό τρόπο όλες αυτές τις εκφάνσεις της γυναικείας φύσης και μαζί δίνει μια ελπίδα,  ότι τελικά η ζωή ορίζεται όπως εμείς τη θέλουμε αρκεί να το πιστέψουμε και να την διεκδικήσουμε. Κι ας γράφει κάπου ότι «Ποτέ δεν θα νιώσεις ελεύθερη όσο αφήνεις στη φυλακή τους αυτούς που μπορείς να ελευθερώσεις». Το μήνυμα που ξεκάθαρο βγαίνει από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ό,τι η απελευθέρωσή μας από ό,τι μας δυναστεύει είναι προϊόν μόνο της δικής μας, προσωπικής επανάστασης.

Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο κι ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου έκανε η Σέβη και οι εκδόσεις Έναστρον να είμαι σήμερα εδώ!

ΤΕΣΥ ΜΠΑΙΛΑ

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΠΛΕΚΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΒΕΛΟΝΑΚΙ απο την ΣΕΒΗ ΤΗΛΙΑΚΟΥ

αυτη την φορα θα κανω κατι για πρωτη φορα..
θα παρουσιασω ενα βιβλιο που ακομη δεν εχω διαβασει διοτι δεν εχει κυκλοφορησει ακομη...
ομως αυτο το βιβλιο της αγαπημενης μου σεβης τηλιακου το λατρεψα απο τον τιτλο του...

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΠΛΕΚΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΒΕΛΟΝΑΚΙ

ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
"ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΠΛΕΚΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΒΕΛΟΝΑΚΙ"
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΣΤΡΟΝ!



Μελίνα,Βαλασία,Λουκία,Χρυσή,Ρηνιώ!
Η Γυναίκα!Πολύμορφη,πολυδιάστατη,απρόβλεπτη!
Οι ζωές τους,ξεκινώντας από διαφορετικές,χρονικές αφετηρίες,συναντιούνται σ’ ένα
«κρίσιμο» σταυροδρόμι,στην ειδυλλιακή Ρόδο.
Παρελθόν,παρόν και μέλλον,μέσα από βασανιστικούς,αδιέξοδους έρωτες,παλιές,σημαδιακές μνήμες και ένοχα φυλακισμένα μυστικά,υφαίνουν γύρω τους,ένα ασφυκτικό δίχτυ που θα τις εγκλωβίσει,σε απρόβλεπτες,δραματικές καταστάσεις,
Ανθρώπινες σχέσεις που δοκιμάζονται.
Ανατροπές που ταράζουν, τα φαινομενικά ήρεμα νερά.
Φωνές από ένα ταραγμένο χθες που επανέρχονται για να επιβεβαιώσουν πως ο χρόνος και η ζωή,συμπλέκονται μοιραία,σε μια αέναη,κοινή πορεία.
Μέσα από μια καταιγίδα συναισθημάτων και διλημμάτων,η Μελίνα, θα καταλήξει τελικά,στη διαπίστωση που θα σημάνει και την δική της,προσωπική «απελευθέρωση».
-«Η δική σου ζωή,δεν έχει καμμιά αξία,αν οι γύρω σου,δεν έχουν ζωή.Ποτέ,δεν θα νιώσεις ελεύθερη,όσο αφήνεις στη φυλακή τους,αυτούς που μπορείς να ελευθερώσεις».

ανυπομονω να ξεκινησω τουτο το....εργοχειρο ....θα ειναι ονειρικο.......

καλοταξιδο αγαπημενη μου

ΕΠΤΑΝΗΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ Ν ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ της ΑΔΑΜΑΝΤΙΑΣ Ι. ΣΠΑΘΑΤΟΥ

«…Οι Ελληνες πιεστηκαν , την ιδια μερα της υπογραφης της Συνθηκης Ενωσης,

να υπογραψουν και Οικονομικη Συμβαση.

Δεν εφταναν οι ρητρες σχετικα με τα ανακτορικα επιδοματα,τις βασιλικες χορηγιες

 και τις ξενες οικονομικες συμβασεις που θα συνεχιζοταν.

Το Ελληνικο Ταμειο υποχρεωθηκε να καταβαλλει συνταξεις και αποζημιωσεις δια βιου σε Αγγλους υπηκοους,

που ως εκεινες τις ημερες υπηρετουσαν στην Ιονιο Πολιτεια

 και θα εχαναν την εργασια τους με την εγκαταλειψη της «Προστασιας».

Ο ιδιος ο υπουργος Εξωτερικων της Μεγαλης Βρετανιας Ρωσσελ,

απευθυνομενος στο Χαρ. Τρικουπη ειπε ότι αμφιβαλλει για το δικαιο των υπαλληλων

στους οποιους θα εδιναν τα χρηματα,όμως δεν θα αφηνε

απροστατευτους ανθρωπους που εχαναν τις θεσεις τους

,λογω καταργησης υπηρεσιας όχι προσκαιρης ( εγγραφο 45)»

Η Αδαμαντία Σπαθάτου γεννήθηκε στη Ζάκυνθο. Σπούδασε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και απέκτησε πτυχίο Ιστορίας και Αρχαιολογίας.

Υπηρέτησε τη Μέση Εκπαίδευση επί 20 χρόνια στην πρωτεύουσα και στη Ζάκυνθο, όπου έγινε και η πρώτη Διευθύντρια του Μουσικού Γυμνασίου Ζακύνθου. Συμμετείχε σε επιμορφωτικά σεμινάρια του ΚΕΜΕ, ΚΕΠ και ΠΕΚ (1982-1998). Εργάσθηκε επίσης στην Αρχαιολογική Υπηρεσία επί 5 χρόνια (στην Εφορεία των Δελφών και την Εφορεία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Αττικής).

 Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης του Ακαδημαϊκού-Αρχαιολόγου Μανώλη Χατζηδάκη (1996-98), στην ταξινόμηση του αρχείου του για τη διάσωση των καλλιτεχνικών θησαυρών της Ζακύνθου μετά τη σεισμοπυρκαγιά  του 1953.

Αρθρογραφεί στις εφημερίδες της ιδιαίτερης πατρίδας της αλλά και της Αττικής επί θεμάτων κοινωνικοπολιτικών και σχετικών με τη διάσωση και διατήρηση της πολιτισμικής μας παράδοσης.

Ασχολείται με τα κοινά ως μέλος διαφόρων φορέων χορωδιών κλπ. και από το 2000 λαμβάνει μέρος στις βουλευτικές εκλογές καθώς κι εκείνες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Το παρόν είναι το πρώτο της βιβλίο απόλυτα συνδεδεμένο με την ιστορική εξέλιξη της ιδιαιτέρας αλλά και της ευρύτερης πατρικής γης.

μια σπουδαια δουλεια ενα ιστορικο κοσμημα για να θυμουνται οι παλαιοτεροι και να γνωριζουν οι νεωτεροι την ιστορια της πατριδα μας

ενα ευγε στην ιστορικο και συγγραφεα του εργου κα. Αδαμαντια Σπαθατου για την εξοχη δουλεια της!

ΤΑΦΟΣ ΜΕ ΘΕΑ απο τον ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ

Ενας ποιητης,ενας επιστημονας,μια κουκουβαγια,ενας σκυλος,ο οφις και ο χαφιες,ο κυριος κουφιος και ο ασβος ο βρομερος,ο νανολαος και αλλοι πολλοι καλοι και κακοι,ολοι μαζι ζουν αρμονικα σε ενα αναλγητο κρατος δικαιου,που διαθετει μπουλντοζες πολλες για την επιβολη του νομου

ο ποιητης παλευει το κρατος φτιαχνοντας το εμβολιο κατα των αναγκων και ο επιστημονας υλοποιει τη μεγαλειωδη εξισωση του πανω στους αθλους, μετατρεποντας το χωρο τους σε χρονο.

Παρολαυτα το αναλγητο κρατος επικρατει.

Επιτιθεται στους φεροντες καινα δαιμονια.Μετατρεπει το σπιτι σε ταφο. Ευτυχως που το σπιτι εχει θεα. Κι εγινε ενας πανεμορφος ταφος. Με απεραντη θεα προς τη μηδαμινοτητα του συγχρονου πολιτισμου αλλα και με πολλην ελπιδα για αναγεννηση μετα απο την αυτοκαταστροφη του.....

Ταφος με Θεα λοιπον και μην σας τρομαζει ο τιτλος

για ζωη γραφει ο κατα κοσμον γιωργης δρυμωνιατης για την ζωη ολων μας που την κλεισαμε σε σπιτια με θεα! Και  γιναν Ταφοι!

Και υστερα ηρθαν οι μπουλντοζες...και κλεισαν στον ταφο οτι εμεις χωρεσαμε σε αυτον. Αυτο που χασαμε τον επιγειο θεο μας. Τον Ανθρωπο

Τουτος ο ποιητης και κατα κοσμον Γιωργης πολιτικα ανηκει εκει οπου ολοι οι ελληνες ανταμωσαμε στο ΚΟΠΗΔΕΛ . Ειναι το Κομμα Πηδημενων Ελληνων για αυτο και η γλωσσα σε τουτη την  μικρη μυθηστορια ειναι αυτη που πρεπει σε τουτες τις σκοτεινες μερες που το αναλγητο κρατος μας εφερε!

απολαυστε το!  σιγομουρμουριστε μαζι με τον ποιητη: 

"τη διαδρομη απο το βεβαιο ως το ψεμμα περπατω

οντας βεβαιος, πως τιποτα και ολα τα ξερω

μου κανουν! διοτι εγω

μονο Εμενα και το Μηδεν αγαπω"

κλειστε το βιβλιο κρατηστε αγκαλια τον Ανθρωπο διπλα σας,σκυψτε φιληστε τον τρυφερα και ΦΩΝΑΞΤΕ δυνατα: 

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΟΡΕ! ΕΓΩ,ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΟΣΔΙΑΒΟΛΟΣ ΗΔΗ ΕΙΜΑΙ! ΚΟΥΒΑΛΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ!

...........ειμαστε ακομη ζωντανοι.............

 Ενα αναρχικο μυθιστορημα που σατιριζει το αναλγητο κρατος!

ΜΠΟΥΚΕΤΟ απο τον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Πετυχα στη ζωη μου,λεει ο αφελης,γιατι μαζεψε λιγα η πολλα κιλα αψυχο χρυσαφι,ενω δεν εζησε ποτε...

Εζησα ,λεει και αυτος που ενιωσε,γευτηκε και συγκλονιστηκε απο τον ερωτα

Αν θελεις να ζησεις σωστα,δινεις οτι εχεις και παιρνεις αν σου δωσουν

Ολοι λενε πως ειναι ερωτευμενοι...Ολοι μιλουν για αγαπη αλλα οι περισσοτεροι εννουν: ναναι αυτοι το αντικειμενο της αγαπης των αλλων η του αλλου η της αλλης

Αληθεια τι ειναι ερωτας? Σαν τι μοιαζει?

Μοιαζει με το θροισμα στις φυλλωσιες του Μαη,με το δικριτικο αρωμα του αγριολουλουδου,μοιαζει με λυκοφως στον οριζοντα

Ειναι το πρωτο χαμογελο,το πρωτο χαδι,το πρωτο φιλι.Οταν παντρευεσαι τον ερωτα δεν ειναι απαραιτητη η βερα ουτε το στεφανι ουτε το ρυζι.Δεμενοι στην ψυχη και στο σωμα δυο ανθρωποι ξαναγεννιουνται σε μια καινουρια ζωη.

Δεν ξερω αν ειμαι απο τους τυχερους και δεν θελω να μαθω,φοβαμαι μην πληγωθω,ειμαι απο αυτους που δινουν μια ζωη στην αγαπημενη της καρδιας τους και δεν τολμουν να ερευνησουν αν ελαβαν κατι.Δεν πειραζει,εγω αγαπω και για τους δυο και δεν εξαρτω το αισθημα μου με αντιστοιχη ανταποκριση,δεν ριψοκινδυνευω και δεν διεκδικω τιποτε.

ΜΟΝΟΝ ΑΓΑΠΩ!

ευχαριστω Γιωργο για τουτο το υπεροχο δωρο καταθεση ψυχης απο εναν Αντρα που ξερει να αγωνιζεται για οτι αγαπα!

μου χαρισες ενα Μπουκετο ψυχης σου χαριζω ενα τραγουδι ψυχης...τζιβαερι μου....

ΣΥΛΛΑΒΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ απο τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Καλοκαιρι ειναι οι καλαμιες που αντιστεκονται στον αερα...το παραπονο της γερικης συκιας οταν πιεζεις  τους αγουρους ακομα μαστους της, τα συκα της,και βγαζουν γαλα.
Καλοκαιρι ειναι η αλητεια του βλεμματος πανω στα πενταρφανα νερα του πελαγους...Τα ορφανα αστρα του νυχτερινου ουρανου...ο γαλακτωδης οριζοντας του Ιουλιου...
Δημητρης Στεφανακης

Το βιβλιο ηταν προταση της αγαπημενης μου Τεσυ Μπαιλα σε μια απο κεινες τις υπεροχες μαραθωνιες τηλεφωνικες επικοινωνιες μας και την δικη της σκεψη θα σας παρουσιασω για το βιλβιο

" 

Καθώς ο όγκος της λογοτεχνικής παραγωγής όλο και περισσότερο αυξάνεται είναι μεγαλύτερη η ανάγκη να διακριθεί η λογοτεχνική ποιότητα γι αυτό λοιπόν το επιλέγω μια και πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο, τόσο σαν ιδέα όσο και σαν εκφραστική δυναμική. Με αφορμή ένα ταξίδι στο χωροχρόνο που ένας ευρηματικός αστροφυσικός επινοεί, ο Αλμπέρ Καμύ επιστρέφει στη ζωή, σαράντα χρόνια μετά τον πραγματικό του θάνατο, για να ανακαλύψει εκ νέου τη δύναμη του φωτός ως φυσικής αλήθειας και τον συμβολιστικό του ρόλο στις ανθρώπινες πράξεις. Μέσα στο κάτοπτρο του ελληνικού καλοκαιριού ο Καμύ βλέπει το τέλος και την αρχή της υπαρκτικής του οντότητας και επαναπροσδιορίζει όλα όσα τα διαμόρφωσαν. Έτσι η ζωή δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να ολοκληρώσει ένα ατελεύτητο έργο κάτι που ο Καμύ ποτέ δεν θα κάνει. Ανέφικτη η ολοκλήρωση σε μια λάθος εποχή. Όλα είναι διαφορετικά κι όλοι θα το νιώσουν όσο κρατάει ένα καλοκαίρι, μέχρι όλα να "βουλιάξουν στην αιώνια απουσία των αισθήσεων" και πάλι.

  Επειδή, όπως ο συγγραφέας αναφέρει: "δεν μπορείς να μπεις για δεύτερη φορά στον ίδιο ποταμό", μπορείς όμως να βιώσεις όσα σου επιτρέψει να "συλλαβίσεις" η ροή του. Ο Καμύ επιστρέφει και μαζί του επιστρέφει η αντίληψη ότι η ηθική υπόσταση ενός ανθρώπου σηματοδοτεί αλλά και δίνει νόημα στην αίσθηση ευθύνης των επόμενων γενεών ανεξάρτητα αν κάθε εποχή έχει τη δική της ταυτότητα. Ο συγγραφέας με ένα λόγο λιτό, γνήσια ελληνικό και ταυτόχρονα αιχμηρό όταν εκείνος θέλει, συνθέτει μια ιστορία φανταστική και μας καλεί να αναλογιστούμε τελικά πως κάθε εποχή έχει τα δικά της ανάλογα, ίσως αυτά που της αξίζουν ή και όσα κατάφερε να δημιουργήσει. Επειδή κάθε δημιουργία απαιτεί μια διαδικασία επώδυνη και ο βαθμός στον οποίο ανταποκρινόμαστε σ' αυτήν αποτελεί τον δείκτη του πολιτισμικού μας ορίζοντα.

Η ζωή επανέρχεται αλλά αυτή τη φορά όλα είναι διαφορετικά, αφού:"τούτο το καλοκαίρι δεν χρειάζεται πια συγγραφείς. Περιμένει μόνο τουρίστες".Δίπλα στον Καμύ μια νεαρή δημοσιογράφος αναζητεί τον μύθο, ένας αιρετικός επιστήμονας τη δικαίωση, ένας αποτυχημένος συγγραφέας την έμπνευση. Άνθρωποι, βιβλία και έρωτες ζητούν ολοκλήρωση. Αυτό το καλοκαίρι δεν είναι απλώς το στοίχημα του χαμένου χρόνου.

Ένα ταξίδι στις Κυκλάδες και στο φως, που συμφιλιώνει τη ζωή με τον θάνατο, ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και τη λογοτεχνία, για τη φιλοσοφία και τα απωθημένα της ψυχής«Σαράντα χρόνια αργότερα ένας άντρας.» Παράξενο που άρχιζε έτσι το δεύτερο κεφάλαιο του Πρώτου ανθρώπου. Λες και ο συγγραφέας του, ο Αλμπέρ Καμύ, γνώριζε πως θα «ξαναζούσε» σαράντα χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατό του, που δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει αυτό το μυθιστόρημα. Επιστρέφοντας στη Μύκονο, ένα καλοκαίρι στα τέλη του 20ού αιώνα, βρίσκεται αντιμέτωπος με το ερώτημα: Είναι ο θάνατος το αναπάντεχο τέλος που κόβει οριστικά το νήμα της ζωής και της δημιουργίας, ή υπάρχει κάποτε μια δεύτερη ευκαιρία για να ολοκληρώσει κανείς ό,τι άφησε στη μέση;  "

Τέσυ Μπάιλα

συλλαβιζοντας το καλοκαιρι.....

ενα εξαιρετικο βιβλιο μοναχα απο την συλληψη του και την αρτιοτητα των λεξεων του 

Ένα ταξίδι στις Κυκλάδες και στο φως, που συμφιλιώνει τη ζωή με τον θάνατο, ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και τη λογοτεχνία, για τη φιλοσοφία και τα απωθημένα της ψυχής μας...

θελω μοναχα να ευχαριστησω τον συγγραφεα  για αυτο το υπεροχο τυλιγμα που ενιωσε η ψυχη μου καθως ενιωσε πλημμυρισμενη απο το γαλαζιο του αιγαιου και απο το φως της γραφης του δημητρη στεφανακη

εναν συγγραφεα που προτεινω να ακολουθειτε πιστα  σε καθε δουλεια του!..πιστεψτε με δεν θα βρειτε σε αυτον ουδεμια ..συνταγη συγγραφης!

ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ απο την ΑΛΚΙΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ειναι κατι σημαδια στην ψυχη μου,που δεν θα σβησουν ποτε.

Οπως... τα παλια καταγματα.

Οταν αλλαζει ο καιρος ποναν....

ΑΝΕΜΩΛΙΑ απο τον ΙΣΙΔΩΡΟ ΖΟΥΡΓΟ

ανεμωλια στη γλωσσα του Ομηρου ειναι τα λογια του ανεμου,τα ματαια, τα ανωφελα

ενα υπεροχο βιβλιο υμνος στην φιλια,στην παρεα,το δεσιμο ,οι υποσχεσεις που τηρηθηκαν, για τις αληθινες σχεσεις που αντεχουν!

μια γραφη ΕΛΛΗΝΙΚΗ με ολο τον πλουτο της υπεροχης γλωσσας μας απο εναν συγγραφεα ο οποιος ξερει να την τιμα και να την χειριζεται!

Κ. Ζουργο με ταξιδεψατε..σε γειτονιες,σε σκεψεις,σε σχεσεις...αυθορμητα το μυαλο μου σιγοτραγουδουσε..."πουναι τα χρονια ωραια χρονια...."...Σας ευχαριστω!

ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΣ

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ

-Τι βιβλιο! Σαν να εγκαινιαζει κατι νεο στην ελληνικη λογοτεχνια! 

- Με μαγεψε! με την προτοτυπη  περα απο τα συνηθισμενα υποθεση τον ευρηματικο τροπο που περναει επικαιρα μηνυματα τις μεταφυσικες σκηνες που καθηλωνουν!

ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΣΤΟ ΧΩΜΑ

Η Μαρω Βαμβουνακη εγραψε: 

...μου δινεις την αισθηση πως τουτο το βιβλιο - συντριβανι το εγραφες νυχτες,τοτε  που η ησυχια  σου επετρεπε να ακους τα πιο ψιθυριστα ,τα πιο μυστικα και απομακρα  των ανθρωπων ,της φυσης  και του ανεξιχνιαστου.....

 ΤΕΡΑ ΑΜΟΥ

μια θαλασσινη μπαλαντα...

 Σημερα επελεξα να παρουσιασω οχι ενα βιβλιο αλλα εναν δημιουργο ΝΙΚΟΣ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ! 

Μολις τελειωσα την αναγνωση και των τριων βιβλιων και εχω μοναχα μια καταθεση να κανω:

' ΧΟΡΤΑΣΑ" ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ!

"ΧΟΡΤΑΣΑ" ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ!

"ΧΟΡΤΑΣΑ" ΕΙΚΟΝΕΣ!

αυτον τον συγγραφεα διαβαστε τον με τα ματια της ψυχης ανοιχτα!

ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟΝ! ΣΑΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ!

ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΝΙΤΣΕ απο τον YALOM IRVIN

Μεσα απο μια σειρα μυστικες συμφωνιες , ο μεγαλος γερμανος φιλοσοφος Φρηντριχ Νιτσε  και ο αυστριακος γιατρος Γιοζεφ Μπροιερ ,ενας απο τους πατερες τηε ψυχαναλυσης ,συναντιουνται στην Βιενννη του 19ου αιωνα,σε μια εμπνευσμενη διαδικασια διπλης ψυχοθεραπειας

Σε αυτην την περιπετεια υπαρξιακης αναζητησης εμπλεκονται ενας νεαρος γιατρος ονοματι Ζιγκμουντ Φροιντ, μια θυελλωδης γυναικα , η Λου Σαμορε,και μια σαγηνευτικη ασθενης, η Αννα Ο που στοιχειωνει την ψυχη του γιατρου της

Ο χαρισματικος Γιαλομ ξεδιπλωνει θαυμασια μια καταπληκτικης ευφυιας ιδεα! Στηνει ενα φανταστικο δημιουργημα ,απο αληθινους ηρωες,απο πολλα ψηγματα αληθινων περιστατικων  κι οπου εισερχεται η φαντασια , γινεται με αληθοφανη τροπο,βασει των βιογραφικων,του τροπου ζωης  και σκεψης των ηρωων και των συνηθειων τους

Κρατω μονο μια κριτικη που με κανει να ελπιζω ακομη: "Ειμαι 16 χρονων. Το διαβασα μεσα σε δυο μερες και ηταν απο τα καλυτερα που εχω διαβασει! Ηταν η πρωτη φορα  που ηρθα σε επαφη με τον Νιτσε και πραγματικα με ενθουσιασε, οπως με ενθουσιασε ολο το βιβλιο: πλοκη,ιδεες...Αισθανομαι ενα βημα πιο κοντα στην αυτογνωσια...Ανυπομονω να διαβασω και τα υπολοιπα του Yallom!!!"

Στην προ(σ)κληση του Νιτσε " τι αξιζει ενα βιβλιο που δεν μας παει περα απο ολα τα βιβλια", ο Υallom απαντα με ενα τεραστιο  ΝΑΙ!

Με μια λεξη: Εκπληκτικο βιβλιο,απλα οταν το διαβαζεις να εισαι απολυτα αφοσιωμενος εκει! Εχει πολλα να σου πει....

Σας προτεινω να δειτε την θαυμασια θεατρικη παρασταση  ' Οταν εκλαψε ο Νιτσε" Αξιζει!!!!